Onbegrip

Op sommige momenten snap ik mensen echt niet. Waarom blijven mensen aan je zitten als je zegt dat je het echt niet wil? Stop toch met dat aanraken als iemand zegt het niet te willen! Ik zat in tranen op een verjaardagsfeest. Mensen bleven maar aaien en de hele avond zag ik al die beelden weer voor me, rook die walgelijke lucht. Nog voel ik die vreselijke handen. Stond na die verjaardag een uur onder de douche, kokend hete douche. De ogen uit mijn kop te janken.

Mensen wisten dat ik het vreselijk vind om aangeraakt te worden en toch weer die opmerking: maar vandaag mag het… Ik wou dat ik het kon uitgillen : NEE ook vandaag niet! Maar ik kroop weer in elkaar, weer datzelfde machteloze, vernederende gevoel. Huilen, hier wil ik niet zijn. Probeer me af te sluiten, niets te voelen, duik weg in mijn mobiel.

Mensen om mijn heen lachen, maar ik kon het niet. De herrie putte me uit.

Durfde niets te doen, geen scene te maken, maar in mijn hoofd de beslissing genomen: Dit nooit meer!

Zit nu 2 dagen later op werk. Mijn concentratie is 0. Voel nog die handen. Ik ga niet meer naar verjaardagen. Snap dat het misschien goed bedoeld is (al kost dat moeite) maar ik kan niet meer. Weer die herbelevingen, weer meer nachtmerries. Merk dat ik een lontje van 1 mm, functioneer bijna niet meer.

Hopelijk lukt het mij ooit om mijn grenzen te stellen, maar tot die tijd moet ik dit soort dingen vermijden. Het lukt gewoon niet meer. Het spijt me. Ik probeer het van me af te schrijven, misschien helpt het een beetje.

Uit de kast?

Een aantal weken geleden was het Coming Out Day. En ergens was ik jaloers: ik wil ook uit die kast! Probleem is dat ik al uit de kast ben gekomen, maar er weer in moest. Mijn geaardheid is nog niet geaccepteerd. Die van mij wordt nog beschouwd als iets waar je van kan “genezen”. Het hoort erbij hoor ik vaak, ook dit is niet natuurlijk. Zelfs iemand die met geweld vond dat het erbij hoorde, zie mijn eerder blog.

Mijn geaardheid past ook niet binnen de LBTG-gemeenschap, nog niet. Ik wil er graag een A bijdoen. Ik wil ook uit de kast komen! Ook kunnen zeggen dit ben ik! En niet weer uit angst in de kast terug kruipen, toch proberen eraan mee te doen. Zeggen dat ik anders ben dan ik eigenlijk ben. Het is zelfs makkelijker om te zeggen dat ik lesbisch ben dan de waarheid. Dan mag ik meteen door naar de opvang voor verwarde personen.

Ik ben asexueel, vind zowel mannen als vrouwen gewoon niet aantrekkelijk. Dat wil niet zeggen niet aardig, maar ik word er niet opgewonden van. Sorry, ik ga nu ook weer terug mijn kast in. Tot ik deze in elkaar mag trappen, zodat niemand zich meer hoeft te verbergen. Ik ben asexueel, maar nog niet… Ooit zodra dit wel erkend word als geaardheid, hopelijk ooit, mag ik ook. Tot die tijd heb ik heel veel respect voor de mensen die het wel kunnen! Ook geweldig om jezelf te kunnen zijn!

Ik wacht geduldig in de kast tot het LBTGA wordt.

 

 

Zoals het ooit was en zoals het nooit meer zal zijn

Ik ben niet meer wie ik was. Die persoon is er niet meer. Het blijft lastig uit te leggen dat wat ik vroeger nog tolereerde ik nu echt niet meer trek. Wat ik vroeger leuk vond irriteert me nu mateloos. Mensen snappen het niet, willen dat ik weer zo ben als ervoor, maar dat gaat niet. Net een jas die niet meer past. Heb het geprobeerd maar het werkt niet meer. Doe mijn best de schijn op te houden maar het lukt niet meer. Ben nu eindelijk zover dat ik nee durf te zeggen. Nu moet die nee nog gehoord en geaccepteerd worden. Nog hoor ik: Ja maar dit vond je leuk, (ja vond, verleden tijd), ja maar eerst vond je het ook niet erg (tja tolereerde, liet over me heen lopen, dat is voltooid verleden tijd, sorry), ja maar ik wil het (jammer IK niet), ja maar iedereen doet het (dus als andere het doen is het goed? Nee dus), het hoort erbij (daar kan je me echt giftig mee maken, NEE).

Dus nu even bewust afstand van hoe het was. Niet meer proberen aan ieders verwachtingen te voldoen. Lukt toch niet meer. Waar ik vroeger bang voor was, niemand hebben, blijkt minder eng dan gedacht. Je bouwt een nieuw netwerk, op een andere manier, voorzichtiger en dat past beter.

Ik moest denken aan een foto die ik zag op Twitter van een plein met prachtige grote boom die in de storm was omgewaaid en als onderschrift: Zoals het ooit was en zoals het nooit meer zal zijn. Ik voel me als dat plein met die boom. Er is een gat geslagen. Misschien komt er nog iets voor in de plaats, maar nooit meer wat het was. Misschien ooit een klein mini boompje, of een rozenstruik met heel veel doornen, maar nooit meer een grote boom. Die is er niet meer en komt niet meer terug. Dat kan niet meer. Zo zal het nooit meer zijn.

Nee zeggen

Lang getwijfeld of ik deze blog zou schrijven, laat staan publiceren, maar ik moet dit toch kwijt. Ik moet kwijt wat bepaalde ongetwijfeld goedbedoelde dingen met mij doen en wat voor impact ze op mij hebben. Zeker na afgelopen weekend

Dit is de goedbedoelde hug en andere vormen van aanraking. Ik wil ze niet, van niemand. Het is vast troostend bedoeld of niet maar iedere vorm van aanraking is voor mij vreselijk. Iedere keer ben ik terug, ruik ik die lucht weer, hoor ik alles en voel ik alles weer. Dan wil ik huilen, douchen, je van me af slaan.

Vaak hoor ik van vrienden: maar van mij vind je het toch niet erg? Das toch wel fijn. Dan wil ik schreeuwen NEE!!! Is niet fijn! Soms probeer ik het uit te leggen maar lijkt wel of er een muur zit. Iedereen vind het fijn dus moet ik ook. Ik slik dan mijn tranen weg, sta het half kokhalzend toe, geeft het maatschappelijk correcte knikje. Later thuis huil ik mijn ogen uit mijn kop. “Blijf van me af!” Wil ik schreeuwen, maar dat mag niet. Iedereen vind aanrakingen fijn dus ik moet ook. Nee mag niet.

Erna heb ik nog weken last dat de meest nare dingen weer boven komen. Ik wil nee kunnen zeggen. Waarom mag dat niet? Waarom moet ik dat maatschappelijk correcte antwoord geven? Het doet mij pijn om telkens weer te moeten uitleggen waarom ik het niet wil en het resultaat is dat het toch moet. onder het mom van een is niet erg (jawel is wel erg, ik wil niet) het hoort erbij (maag draait om).

Ongetwijfeld goed bedoeld maar ik kan er niet meer tegen. Blijf van me af!!!! Je helpt me er niet mee! Ik ga dingen uit de weg, mag geen nee zeggen.

In een ziekenhuis wordt een een verpleegkundige kwaad als je zegt dat je moeite hebt met aanrakingen en ze dan doodleuk over je arm gaat wrijven en ik deze in reflex terug trek. Het is troostend krijg ik als antwoord. Nee dat is het niet!! Het is vernederend! Ik zeg net dat ik het niet wil!! Luister toch naar me!!

Vliegen betekend dat ik kotsmisselijk over de wc hang. Duurt maanden voor ik weer een beetje kan functioneren, maar na jaren staat iedere keer nog vers op mijn netvlies. Komt ook ’s nachts vaak weer naar boven, met nog meer, maar das een ander blog. En nee geen kwestie van even doorbijten en hoort erbij. Dat zei hij ook, maag maakt weer een salto.

Ik mag niks zeggen en ook al zeg ik het er wordt niet geluisterd. Ik ben best ok, maar hebt zo’n 10 tot 15 cm minimale afstand nodig. Dat is toch niet erg? Ben ik daarmee echt een slecht mens? Moet je echt om vrienden te zijn elkaar constant aanraken? Moeten mensen elkaar constant aanraken ook al doe je daarmee de ander verdriet? Kan het echt niet anders? Ik hou best van een goed gesprek en ben echt veel leuker als ik niet constant op mijn hoede ben. Ik voel na vorige weekend nog al die handen op mijn lijf. Ik wil dit niet meer. Durf gewoon niet meer naar dit soort dingen toe. Ik neem ook even een pauze, even rust. Even geen handen meer op mijn lijf. Ik hoop dat ik ooit NEE mag zeggen, zonder veroordeeld te worden.

Rusteloos en besluiteloos

Ik weet het niet meer. Moet geopereerd worden, maar heb nog nachtmerries van het onderzoek. Kan er niet tegen als mensen aan mijn lijf zitten. Wil schreeuwen blijf met je poten van me af. Alles komt weer naar boven en kan het niet meer wegstoppen. Sliep al niet en nu helemaal niet meer. Mijn concentratie is weg en ben een trillend hoopje geworden. Iets dat niemand snap of kan begrijpen. Het is nu 5 uur en geen oog dicht gedaan. Durf nu helemaal niets meer. Moet zo weer werken, luisteren naar ruzies over wie er meer doet en hoe erg mensen elkaar haten. Kan er niet meer naar luisteren, sluit me af. Knik op het juist moment. Wou dat ik die klote beelden kon stoppen maar dat lukt niet. Ik ben zo bang

Studie

Na een paar uitputtende dagen Disneyland Parijs ben ik toch gaan nadenken over hoe nu verder. Ik blijf sollicitaties versturen en ik word niet eens gevraagd voor een gesprek. Nu blijkt dat je voor banen waar ik voor in aanmerking wil komen de opleiding Sociaal Pedagogische Hulpverlening of Sociaal Juridische Dienstverlening nodig hebt. Dus heb ik besloten een van deze te gaan volgen. Ik wil echt weg van de ruzies en de sfeer van waar ik nu zit. Ben hier doodongelukkig. Ga bijna huilend naar werk en slapen lukt al helemaal niet meer. Ik ben totaal mezelf niet meer. Het kleinste beetje kan me in tranen krijgen. Ben ik klaar mee. Dus moet ik iets gaan doen. In de pauze op werk zat ik even op sites te kijken om opleidingen te vergelijken. Ziet een collega dat. Eerste opmerking: Jij een opleiding? Lukt toch niet. Ga maar naar kookschool. En bedankt. Volgende keer kijk ik wel op mijn mobiel. Ik zeg al zo min mogelijk. Ik zal nog voorzichtiger zijn. Weet dat niemand me zal steunen, maar dat interesseert me geen bal! Ik wil weg uit deze hel. Ik wil verhuizen en opnieuw beginnen. Daar is een andere baan voor nodig. Eentje waar ik wel energie van krijg. Dus ik GA in september beginnen met de opleiding. Dat ik geen steun zal krijgen weet ik, maar ook dat boeit me niet. Weet alleen nog niet of het SPH of SJD gaat worden…… Ik overleg wel met mijn liefste katten, die weten het vast…

Disneyland Parijs

Het is woensdag weer tijd voor het jaarlijkse tripje van mijn moeder en mij naar Disneyland Parijs. En ieder jaar zie ik er weer tegenop om 3 dagen lang, 24 uur per dag op elkaars lip te zitten. Het park zelf is prachtig en het hotel ook, dat is het niet. Het wordt 3 dagen lang op mijn tenen lopen. Zorgen dat er niets misgaat, anders wordt het huilen en gillen. En er gaat natuurlijk altijd wel iets mis. En natuurlijk is alles wat fout gaat mijn schuld. Vertraging met de trein is mijn schuld omdat ik geen rijbewijs heb. Anders had ik kunnen rijden. En had ze ook iemand gehad die haar van en naar ziekenhuizen bracht. Niet dat iemand mij brengt of haalt, zelfs niet na een operatie, ik mocht zelf uitzoeken hoe ik thuis kwam. Alleen. Ze begon zelfs te gillen dat ze niet geloofde dat ik geopereerd moest worden.
We moeten zelf onze koffers dragen, gillend: als jij nou een man had gehad dan had die de koffers kunnen dragen. Nee die heb ik niet, sorry. Nee ook geen kleinkinderen. Sorry mamsy, ook al heb ik een man, die kids kunnen er niet komen, zie voorgaande operatie. Nee hoef je niet voor te gillen en ja ook weer mijn schuld. Ze is eenzaam, vooral door mij. En bedankt, nogmaals. Maar als je nou wat dunner was geweest, mooier, slimmer. Ja tuurlijk dan heb ik wel het leven dat mijn mamsy wil, niet wat ik wil. Detail.
Een overval was mijn schuld, ja tuurlijk ik zal wel weer iets fout gedaan hebben. En verkrachting: had je maar niet naar buiten moeten gaan. En weer gillen.
Ze ziet het leven niet meer zitten. Mijn schuld. Zij alleen heeft pijn, verdriet. Ik niet, mag geen pijn hebben.
Ik zal lief glimlachen 3 dagen lang, neem nog een hamburger. Daarna nog een hotdog. Probeer niet te luisteren, kijk om me heen, neem foto’s. Geef haar maar gelijk, ja ik ben lelijk, dom, fout, waardeloos alles is mijn schuld. Nog een kipnugget, bakkie koffie, ijsje. Ik ben braaf, laat het over me heen komen. uiteindelijk ga ik naar huis. Deur dicht en een KPN storing op mijn telefoon, genaamd de uitknop. Later zal ze zeggen dat ze het geweldig heeft gehad. Ik ga later 3 dagen vow, dan heb ik vakantie, alleen, geen geschreeuw of verwijten. Alleen ik en mijn telefoon. Hoef ik me even niet te verantwoorden. Maar eerst nog even hierdoor. Ik heb nu gelukkig Twitter, Facebook en Instagram. Houd mij met beide benen op de grond ipv er diep onder…