Op sommige momenten snap ik mensen echt niet. Waarom blijven mensen aan je zitten als je zegt dat je het echt niet wil? Stop toch met dat aanraken als iemand zegt het niet te willen! Ik zat in tranen op een verjaardagsfeest. Mensen bleven maar aaien en de hele avond zag ik al die beelden weer voor me, rook die walgelijke lucht. Nog voel ik die vreselijke handen. Stond na die verjaardag een uur onder de douche, kokend hete douche. De ogen uit mijn kop te janken.
Mensen wisten dat ik het vreselijk vind om aangeraakt te worden en toch weer die opmerking: maar vandaag mag het… Ik wou dat ik het kon uitgillen : NEE ook vandaag niet! Maar ik kroop weer in elkaar, weer datzelfde machteloze, vernederende gevoel. Huilen, hier wil ik niet zijn. Probeer me af te sluiten, niets te voelen, duik weg in mijn mobiel.
Mensen om mijn heen lachen, maar ik kon het niet. De herrie putte me uit.
Durfde niets te doen, geen scene te maken, maar in mijn hoofd de beslissing genomen: Dit nooit meer!
Zit nu 2 dagen later op werk. Mijn concentratie is 0. Voel nog die handen. Ik ga niet meer naar verjaardagen. Snap dat het misschien goed bedoeld is (al kost dat moeite) maar ik kan niet meer. Weer die herbelevingen, weer meer nachtmerries. Merk dat ik een lontje van 1 mm, functioneer bijna niet meer.
Hopelijk lukt het mij ooit om mijn grenzen te stellen, maar tot die tijd moet ik dit soort dingen vermijden. Het lukt gewoon niet meer. Het spijt me. Ik probeer het van me af te schrijven, misschien helpt het een beetje.